Leven zonder sneeuw
© Monique Greveling
Sneeuw heeft een vertragende uitwerking op ons dagelijks leven. Treinen en vliegtuigen komen tot stilstand, mensen lopen meer dan dat ze fietsen of zitten in bus en tram, als die nog rijden. En we staan stil bij onszelf.
We vertellen elkaar verbaasd of verheugd of allebei dat we met elkaar gepraat hebben, wij wildvreemden onder elkaar, terwijl de omstandigheden toch ongemakkelijk waren: als haringen in een ton geklemd op een treinbalkon, ergens tijden vast staand tussen station A en station B, in een file van treinen.
Bevroren wissels, gebroken bovenleidingen. Nu de sneeuw zo hevig is worden NS en Pro Rail alle vertragingen en aangepaste dienstregelingen vergeven.
De stemming op straat is gemoedelijker dan anders. Buren spreken elkaar voor het eerst, om tips uit te wisselen over waar een sneeuwschuiver te kopen en hoe aan strooizout te komen (en welke nadelen voor het milieu daaraan vast zitten dus of we de stoepen wel met zout vrij moeten willen maken want er gaat al zoveel op de straten om en dat komt uiteindelijk allemaal in het grondwater...).
Ongemak verbroedert. We zitten in hetzelfde schuitje. Een ander blijkt net als ik een mens te zijn. Heeft ook behoefte aan hulp en begrip en een vriendelijk woord. Is net als ik toch eigenlijk best benaderbaar.
Het gebeurt keer op keer dat deze geatomiseerde samenleving opeens verdicht en meer cohesie krijgt en zelfs wij, stedelingen, ons met elkaar kunnen verbinden. We spreken elkaar gewoon aan. En nu niet op wat iemand fout doet in onze ogen en dus om te corrigeren, maar om contact te maken, gemoedelijk, om ons samen te weten.
Dat gebeurt bij sneeuw en ijs en Koninginnedag.
Als zovelen deze manier van met elkaar omgaan en samenzijn prettig vinden, waarom doen we dat dan niet vaker?
Het stadse leven hoeft niet hectisch en onvriendelijk te zijn. In New York gaat het er een stuk relaxter aan toe en zijn mensen standaard behulpzaam. Heeft dat met nine-eleven te maken? Heeft de verwoesting van de Twin Towers mensen nader tot elkaar gebracht? Kan zoiets duurzaam zijn en tot normale omgangsvorm worden?
Kunnen we ook vriendelijk en attenter samenleven zonder sneeuw of andere ramp?
