02-06-08
Bloggen aan banden gelegd
© Monique Greveling 2 juni - Er wordt te veel geblogd. Ik hoor het. Ik lees het inmiddels bijna dagelijks. Het is de nieuwe klacht. Net nu ik een eigen weblog heb. Het is niet eerlijk. Moet het bloggen echt worden beperkt?
Er wordt over van alles en nog wat geblogd.. Waarom, waarvoor? Roem kan het niet zijn. We zijn met zo velen dat we in de massa opgaan. Bijna.
Soms stuit je onverwacht op een mooi of interessant blog, of eentje dat ontroerend is. Zoals van die jongen met de spierziekte ALS, die van zijn wederwaardigheden met hulpmiddelen verhaalt, of gewoon, over zijn dagelijks leven. Zo'n blog is interessant en meer. Hij wekte mijn ontroering door de links die de jongen op zijn pagina had staan. Die toonden zijn engagement, zijn betrokkenheid vooral bij dierenrechten. De site getuigt van levensmoed, van de wens en de wil om van het leven te maken wat er van te maken valt, hoe lang dan ook.
Jammer dat ik ‘m niet meer kan terugvinden, maar hij is me bijgebleven. Zoals je een prettige herinnering kunt hebben aan een vreemde met wie je ergens in gesprek bent geraakt.
En ik, waartoe blog ik?
Het leek me gewoon leuk. Naar aanleiding van actuele gebeurtenissen iets te schrijven dat niet heel doorwrocht en academisch hoefde te zijn. Grammaticaal onvolledige zinnen neer mogen pennen, als het maar begrijpelijk is. Heerlijk!
Het hoort ook bij mijn PR: door de stukjes op mijn Sofiablog kun je een idee krijgen wie er tegenover je zit als je in mijn filosofische praktijk komt.
Maar ho!!!!!!!!!!!
Moet ik dan niet laten zien dat ik een ECHTE FILOSOOF ben, die zich niet met wissewasjes, maar met de werkelijk belangrijke dingen bezighoudt. Die weet dat er in Oostenrijk een man gevangen is genomen die meer dan 20 jaar geleden van zijn dochter een kelderseksslaaf en moeder heeft gemaakt. Is dat geen stof voor morele overwegingen? Die weet dat er in Birma met grote tegenzin buitenlandse hulpverleners worden toegelaten nadat daar een cycloon gewoed heeft met verschrikkelijke gevolgen. Reden om na te denken over de morele juistheid en politieke haalbaarheid van volkenrechtelijke grenzen aan de nationale autonomie. Waar zijn mijn standpunten over de Olympische Spelen in China? Het levend verbranden of kreupel slaan van buitenlandse gelukszoekers (Zimbabwaanse werkelozen) door de zwarte (zwarte!) Zuid-Afrikaanse (jonge) werkeloze mannen. Waarom daar niet over geschreven en mijn filosofisch licht daarover laten schijnen???
Omdat er over deze dingen al heel veel geschreven wordt en het steeds meer lijkt op het tegen elkaar opbieden. Aan een dergelijke competitie beleef ik geen enkel plezier. Maar ik heb me wel afgevraagd of ik er toch niet iets mee moest doen, met die grote gebeurtenissen en verschrikkingen.
Image dus... De vraag kwam voort uit mijn behoefte aan een bepaald imago. Tja. Hoeft niet.
Hier mag het gaan om de kleine dingen van het leven, de dingen waar ik over wil schrijven, die ik onder de aandacht wil brengen. Daar ben ik niet de enige in. In het kleine is regelmatig iets groots onopgemerkt aanwezig. Is het niet interessanter om dat grote uit het kleine te peuteren, ook al is het priegelwerk en is het op het oog zo doodgewoon?
Het blog moet blijven.
