Natuurlijk

Toen het tot me doordrong dat ik, bijna met de boot bij de haven, wilde dolfijnen hoog uit het water zag opspringen, sloeg mijn hart een slag over. Het waren er minstens 3: een volwassen exemplaar en twee kleintjes, zo aan de vingrootte te zien.
Waarom raakte dit beeld me zo? Omdat het Dolfinarium dolfijnen in gevangenschap laat zien, en omdat het zien van filmopnames echt een andere belevenis is dan met de lucht van de zee in je neus? Is dat alles?

En waarom vind ik dat ik een fantastische vakantie heb gehad terwijl ik op wandelingen over Het Eiland alleen maar: in een afgelegen kapelletje vleermuizen heb zien hangen; ik - tijdens 1 wandeling - drie slangen ben tegengekomen waarvan eentje die open en bloot over wat rotsblokken gedrapeerd lag, diep in slaap was totdat een verbaasde ademhaling hem/haar wekte; de ciccaden zich lieten fotograferen; ik reeën heb gezien waarvan er één zelf zo nieuwsgierig was, dat hij/zij, ondanks de angst, zelf ook bleef kijken wat of er zo onverwacht was komen aanlopen; er een vennetje lag in een verder gortdroog landschap met daarin kleine vissen, verschillende soorten kikkers waaronder een grote groene, en er meerdere soorten libellen in de buurt rondvlogen?

Dan heb ik het nog niet over die grote spinnen die hun webben bouwden op zo'n kleine twee meter hoogte, waar ze dan onder andere grote bruine kevers in vingen die bij leven en welzijn op een bizarre manier vlogen: met halverwege quasi rondom het lijf geplaatste vleugels, waardoor de kevers (ongeveer 8 tot 10 cm lang) loodrecht op hun vlieglijn door de lucht gingen. Van vliegen kun je nauwelijks spreken. Ze dreven eerder verticaal door de lucht, met de kop boven, en de vleugels als een wapperend rokje halverwege hun lijf. Foto noch film zijn helaas gelukt want hun verschijning was snel en spaarzaam.
Van een spin in het web met een dergelijke kever is er wel een foto gelukt.

Zo ook van de wandelende tak die het behaagde om in de tent beschutting te zoeken. Het beestje is een kleine 10 cm lang.

Bizar om zo'n bijzonderheid zomaar aan te treffen, vlak voor het slapen gaan.

En dan kwam ik ook nog ergens een oude huid van een mij onbekend soort insect tegen. Het lijkt op een soort garnaal, maar dat is het niet. De grootte ervan is af te meten aan de veter die ernaast ligt. Let op de friemelige details aan poten en kop.

De meeste dieren die ik heb gezien, waren niet spectaculair, en toch. Ze in het wild te mogen tegenkomen, en me te mogen en kunnen verwonderen over al die gekke, mooie, griezelige of vitale schepselen, bij enkele omdat ik niet meer bang ben, is rijkdom.
Er is iets groots te beleven aan en in een gebied waar mensen nauwelijks komen en dieren en planten de dienst uit maken. Dat een mens daardoor geïmponeerd kan worden, is misschien iets natuurlijks. Laat dat alsjeblieft blijven bestaan.